Παραμονές της 25ης Μαρτίου, λίγο πριν το Πάσχα κι η άνοιξη έχει κάνει αισθητή την παρουσία της.
Κανονικά αυτή θεωρείται μια από τις ομορφότερες περιόδους της σχολικής χρονιάς, μόνο που φέτος τίποτε δεν είναι το ίδιο, αφού όλοι προσπαθούμε να προσαρμοστούμε στη σκληρή πραγματικότητα της επιδημίας του κορωνοϊού. Η πολυήμερη παραμονή στο σπίτι μοιάζει δύσκολη, όμως είναι απαραίτητη και όλοι ψάχνουμε τρόπους για να την κάνουμε πιο ευχάριστη ή να την αξιοποιήσουμε δημιουργικά. Από μικρούς και μεγάλους «επιστρατεύονται» βιντεοσκοπημένες θεατρικές παραστάσεις, κλασικές κινηματογραφικές ταινίες και αναγνώσεις λογοτεχνικών βιβλίων από ηθοποιούς ή από συναδέλφους φιλολόγους (αξιέπαινες πρωτοβουλίες!).
Παρούσα λοιπόν και πάλι η ΑΦΗΓΗΣΗ, έτοιμη να μας σώσει, όπως κάνει πάντα σε περιόδους κρίσεως. Να μας σώσει κυριολεκτικά αυτή τη φορά, εφόσον έχει τη δύναμη να μας κρατήσει στο σπίτι απομακρύνοντας τις ζοφερές σκέψεις.
Τη μαγική ικανότητα της αφήγησης να ενώνει ανθρώπους σε μια παρέα, να ψυχαγωγεί, να μεταδίδει πληροφορίες από γενιά σε γενιά, την γνωρίζουμε όλοι.
Τη δύναμή της όμως να βοηθά την ανθρωπότητα να επιβιώσει δεν την συνειδητοποιούμε συχνά, παρά μόνο κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε σοβαρά προβλήματα και κρίσεις.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το «Δεκαήμερο» του Βοκκακίου. Πρωταγωνιστές του είναι δέκα νέοι από τη Φλωρεντία, οι οποίοι προσπαθώντας να γλυτώσουν από τον Μαύρο Θάνατο, την επιδημία πανώλης που ξέσπασε το 1348 στην Ευρώπη, απομονώνονται σε μια έπαυλη στην εξοχή. Εκεί θα περάσουν δέκα ημέρες αφηγούμενοι ιστορίες για την αγάπη, τα ανθρώπινα πάθη, τη μοίρα, την τύχη. Ευχάριστες ιστορίες, γεμάτες λαχτάρα για τη ζωή που ξορκίζουν το φάσμα του θανάτου.
Μια ανάμνηση ζωντανεύει στο μυαλό μου από τη Σεβίλη, τη Σεβίλη που αυτές τις μέρες πλήττεται σκληρά από την πανδημία… Ανοίγω πάλι τις σημειώσεις μου και, πράγματι, να το μπροστά μου το σχόλιο της Elena πάνω στη γνωστή σειρά αραβικών παραμυθιών «Χίλιες και μία νύχτες»: «Η Σεχραζάτ έλεγε ιστορίες για να επιβιώσει. Όλη η ανθρωπότητα χρειάζεται την αφήγηση για να επιβιώσει».
Μάλιστα εκείνο το πρωινό η συζήτηση προχώρησε λίγο περισσότερο, καθώς η Elena επεσήμανε πως όσο περισσότερο «καλπάζει» η τεχνολογία, τόσο πιο πολύ θα είναι απαραίτητες οι ανθρωπιστικές επιστήμες για να επιβιώσουμε: « Αν οι τεχνοκράτες επιστήμονες δεν είναι πρώτα από όλα άνθρωποι με ολοκληρωμένες προσωπικότητες, τότε δεν θα διστάζουν να κατασκευάζουν εξελιγμένα ρομπότ προγραμματισμένα να σκοτώνουν, οπότε δεν θα επιβιώσουμε…»