Αναστασία Μπότσαρη, Ευαγγελία Τσουκνάκη ,Αρετή Φλώρου
Κυριακή 16/2
Το ταξίδι
Την Κυριακή 16/2 ξεκινήσαμε από το Ελευθέριος Βενιζέλος στις 5.55 το πρωί για Ρώμη ξεκινώντας το ταξίδι που κατέληξε το ίδιο βράδυ στη Φλωρεντία.
Στόχος του ταξιδιού μας; Η συμμετοχή στα επιμορφωτικά σεμινάρια: “ Mindfulness for teachers. A hand-on approach” και “Flipped classroom” στο πλαίσιο του Erasmus+ Ka1.
Φτάσαμε στη Φλωρεντία το βράδυ της Κυριακής μετά από μια γεμάτη εικόνες μέρα στη Ρώμη.
Από το σταθμό του τρένου με τα πόδια και τραβολογώντας τα μπαγκάζια ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο. Προσοχή στα προσωπικά σας αντικείμενα!!!… λίγο έλειψε να χαλάσει όλο το κέφι κι η διάθεση.
Το ξενοδοχείο λίγο ανορθόδοξο. Καθαρό και ζεστό κι αν ήσουν τυχερός πετύχαινες άνετο δωμάτιο αλλιώς λίγο μεγαλύτερο από ντουλάπα. Συνέβη κι αυτό.
Στον 4ο όροφο μιας πολυκατοικίας όπου φτάνεις μ’ένα κάπως τρομακτικό κι εντελώς αθόρυβο ασανσέρ που η πόρτα του είναι μονίμως μισάνοιχτη. Μας ανεβοκατέβαζε πάντως κάθε μέρα.
Πρωινό πλούσιο…..
ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΗ ΦΛΩΡΕΝΤΙΑ
Η πρωτεύουσα της γαλήνιας κι εύφορης Τοσκάνης, ιδρύθηκε από τους Ρωμαίους το 200πΧ. Έχει συνδέσει τ’όνομά της όσο καμιά άλλη πόλη με την Αναγέννηση και τους μεγάλους καλλιτέχνες της μοναδικής αυτής εποχής αλλά και τους ηγεμόνες που της έδωσαν τη λαμπρότητα που μέχρι σήμερα παραμένει αναλλοίωτη.
Το κέντρο της έχει χαρακτηρισθεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς κι είναι γεμάτο πολιτιστικούς θησαυρούς.
Δευτέρα 17/2
Αφού χαθήκαμε στα 200 μέτρα που απείχε το ξενοδοχείο μας από το χώρο που είχαμε μάθημα, φτάσαμε καθυστερημένες και περίεργες να γνωρίσουμε τους συμμαθητές μας. Έχουμε βάσιμες υποψίες ότι διανυκτέρευαν στο κτίριο αφού όσο νωρίς κι αν φτάναμε τις επόμενες μέρες εκείνοι ήταν ήδη εκεί.
Το απόγευμα σε μια πρώτη βόλτα χαλάρωσης και γνωριμίας με την πόλη φτάσαμε στην εκκλησία του «Τιμίου Σταυρού» Santa Croce που θεωρείται ο « Ναός των ένδοξων Ιταλών» αφού περιέχει τους τάφους των Μικελάντζελο, Μακιαβέλλι, Φόσκολο, Ροσσίνι, κενοτάφιο του Δάντη και του Ντα Βίντσι κλπ. Στον περίβολό της λοιπόν δινόταν ένας αγώνας του λεγόμενου calcio storico
Πρόκειται για έναν αγώνα κλωτσοπατινάδας μεταξύ 4 ομάδων της πόλης με τελικό ανάμεσα στις 2 καλύτερες. 27 παίκτες από κάθε ομάδα, φορώντας ενδυμασίες του Μεσαίωνα ( αν και αγωνίζονται χωρίς μπλούζες), χτυπιούνται ανηλεώς και σχεδόν χωρίς κανόνες, διαιτητές είναι οι αρχηγοί τους, με σκοπό την κατοχή της μπάλλας. Ακολουθεί παρέλαση όλων των ομάδων στους δρόμους της πόλης με κατάληξη την piazza dela Signoria. Ο αγώνας αυτός γίνεται κάθε χρόνο στις 24/6. Εμείς πετύχαμε έναν αγώνα στις 17/2, σε ανάμνηση εκείνου του 1530 που έγινε για να εξυψώσει το φρόνημα των πολιορκημένων Φλωρεντίνων.
Μετά την αιματοχυσία χαλαρώσαμε πίνοντας ένα κρασί απέναντι από το Duomo.
Τρίτη 18/2
Ο οργανισμός υποδοχής Euro pass μας πρόσφερε μια ξενάγηση στην πόλη με θέμα: «πολιτισμός και φαγητό».
Η οικογένεια που πλούτισε από το εμπόριο του εξωτικού και πανάκριβου πιπεριού, έδωσε όνομα στο δρόμο της πόλης Via dei Pepi αλλά κι αυτή τελικά πήρε τ’ όνομα του πολύτιμου αυτού μπαχαρικού Famiglia dei Pepi
Το μπουκάλι του Chianti είναι προστατευμένο από πλεχτό άχυρο που ονομάζεται fiasco κι υπάρχει ακριβώς για να αποφύγουμε το φιάσκο (καταστροφή) όταν μετά από την οινοποσία τα χέρια μας δεν είναι και τόσο σταθερά.
Η Pizza με προζύμι 17 ετών φαγώθηκε τάχιστα κι ήταν πεντανόστιμη.
Ο οδηγός μας ο Γιάκοπο μας μίλησε για τον Διάδρομο του Βαζάρι (ζωγράφος, αρχιτέκτονας, ιστορικός και συγγραφέας υπεύθυνος μεταξύ άλλων για την ανακαίνιση και διακόσμηση του Palazzo Vecchio και για την κατασκευή του Uffizi ), το μυστικό πέρασμα που χρησιμοποιούσαν οι Μέδικοι για να πάνε από το Palazzo Vecchio την έδρα της κυβέρνησης τους στο palazzo Pitti το σπίτι τους.
Δεν μπορούσαν οι Μέδικοι να περπατούν στον ίδιο δρόμο με τους υπόλοιπους Φλωρεντίνους αλλά ούτε τολμούσαν γιατί ζούσαν τότε που η ανθρώπινη ζωή – ακόμα κι η δική τους – ήταν τόσο εύθραστη που χρειάζονταν μυστικές διαδρομές για να φτάσουν στο παλάτι τους, όπου ούτε κι εκεί ήταν ασφαλείς.
Αποφύγαμε το παγωτό εκείνη τη μέρα, μιλήσαμε για τον ιταλικό καφέ και την ξακουστή bistecca alla Fiorentina και μετά από τόση κουβέντα για φαγητό χορτασμένοι είπαμε να γυρίσουμε να ξεκουραστούμε γιατί είχαμε και μάθημα το πρωί.
Τετάρτη 19/2
Ήταν αφιερωμένη στην επίσκεψη στη Galleria degli Uffizi
Το Ουφίτσι (Uffizi) είναι ανάκτορο της Φλωρεντίας, που στεγάζει ένα από τα παλαιότερα μουσεία – πινακοθήκες στον κόσμο, την Galleria degli Uffizi. Τα έργα που εκτίθενται στο μουσείο καλύπτουν χρονικά την περίοδο από τον 13ο μέχρι τον 18ο αιώνα και συνθέτουν μία από τις σημαντικότερες συλλογές αναγεννησιακής τέχνης.
Δεν υπάρχει αλήθεια τίποτα που να μην έχει ειπωθεί γι αυτά που είδαμε μέσα στις 6 ώρες που τρέχαμε να προλάβουμε να δούμε τα πιο σημαντικά τουλάχιστον.
Tα έχουμε δει σε φωτογραφίες, κάποιοι από μας τα έχουν μελετήσει, κάποιοι άλλοι δεν συγκινούνται και πολύ με τα έργα τέχνης…………
Είτε από υποχρέωση, είτε από ενδιαφέρον οι ουρές είναι ατελείωτες.
Ξαφνικά μπροστά σου «Η γέννηση της Αφροδίτης», «Η Φλόρα», η αυτοπροσωπογραφία του Ρέμπραντ κι ακόμα περισσότερα και πιο γνωστά κι άγνωστα και το δωμάτιο με τα παιδιά της Νιόβης.. η ξακουστή Tribuna κι όλα αυτά τα πορτραίτα που δεν προλαβαίνεις να διαβάσεις σε ποιους ανήκουν κι οι Μέδικοι παντού, οι γυναίκες και τα παιδιά τους κι οι Γερμανοί της Μεταρρύθμισης σ’ ένα δωμάτιο κι ένας Θεοτοκόπουλος κι ο ατελείωτος Λεονάρντο… Άγχος!!!! Και δεν είδαμε ακόμα τον Καραβάτζο και τρέξτε κι από δω και προχωράτε πιο γρήγορα γιατί κάποια στιγμή θα κλείσουν.
Ευτυχώς τα παπούτσια είναι άνετα και κουράγιο υπάρχει ακόμα. Δίπλα είναι το Palazzo Vecchio κι η Piazza degla Signoria με τα αγάλματα του Michelangelo «Δαυίδ» (το αυθεντικό στην Galleria dell’ Accademia) και του Benvenuto Cellini «Ο Περσέας με το κεφάλι της Μέδουσας»
Δίπλα κι η Ponte Vecchio, η γριά η γέφυρα, να την δούμε και να την περπατήσουμε
Η πιο παλιά κι όμορφη γέφυρα της Φλωρεντίας γεμάτη κοσμηματοπωλεία. Ο ξεναγός μας είχε πει ότι για να καταφέρουν οι Μέδικοι να διώξουν τους ψαράδες, που είχαν τα μαγαζάκια τους εκεί ώστε να αναβαθμίσουν την αγορά, αναγκάστηκαν να τους χτίσουν καινούρια μέσα στην πόλη, τη στοά των ψαράδων που υπάρχει ακόμα
Επιτέλους ηρεμία! Κρασάκι σε μια υπαίθρια trattoria κοντά στο ξενοδοχείο, ο καιρός υπέροχος!!!
Πέμπτη 20/2
Μετά από ένα ιδιαίτερα απαιτητικό μάθημα αποφασίζουμε να δούμε την Φλωρεντία από ψηλά και κατευθυνόμαστε στην piazza le Michelangelo όπου μας περιμένει άλλος ένας γιγάντιος Δαυίδ που αγναντεύει την πόλη. Ψηλά ψηλά μας έφαγε η ανηφόρα. Περάσαμε έναν μεγάλο ροδόκηπο που την άνοιξη είναι ανθισμένος, όπως μας διαβεβαίωσαν.
Η περιοχή καθαρά τουριστική γεμάτη κιόσκια με αναμνηστικά μάλλον κακόγουστα. Ακολουθώντας τον περιφερειακό δρόμο που περνάει έξω από την πόλη φτάνουμε στο φρούριο Belvedere
Άχρηστη ή χρήσιμη πληροφορία: η ενοικίαση του χώρου κοστίζει 2.000.000 ευρώ κι είναι ότι πρέπει για να διοργανώσετε τον γάμο σας, όπως έκαναν άλλωστε η Kim Kardashian με τον Kanye West.
Περπατήσαμε ανάμεσα σε όμορφα σπίτια και γειτονιές πλούσιες ανάμεσα σε δέντρα και ψηλούς τοίχους και καταφέραμε να φτάσουμε πίσω στην πόλη, στους κήπους Boboli που ήταν κλειστοί, οπότε τους αφήσαμε για την επόμενη επίσκεψη.
Το Palazzo Pitti νότια του ποταμού Άρνου και κοντά στην ponte vecchio χρονολογείται από το 1458 κι ήταν η κατοικία του τραπεζίτη Λούκα Πίττι μέχρι που αγοράστηκε από τους Μέδικους, (όπως σχεδόν τα πάντα στη Φλωρεντία) κι έγινε η κύρια κατοικία τους.
Εκεί συγκέντρωναν θησαυρούς κι έργα τέχνης . Σήμερα αποτελούν τη συλλογή των Μουσείων που στεγάζονται στα 32.000 τετραγωνικά μέτρα της έκτασής του. Χρησιμοποιήθηκε από τον Ναπολέοντα στο πέρασμά του από την πόλη (1796-1797)την περίοδο των ευρωπαϊκών του κατακτήσεων αλλά κι από τον πρώτο βασιλιά της Ενωμένης Ιταλίας Βιττόριο Εμμανουέλε όταν η Φλωρεντία ήταν πρωτεύουσα της Ιταλίας (1865-1870).
Η κούραση μεγάλη, η πίτσα μέτρια…μέσα στην κλειστή αγορά, πολλά μαγαζιά self service. Κόσμος , φασαρία αλλά και ζωντάνια.
Παρασκευή 21/2
Παρουσιάσαμε την εργασία μας, πήραμε τα πιστοποιητικά μας και φτου ξελευτερία……
Το απόγευμα αφιερωμένο στο Duomo, τη Santa Maria Del Fiore που δεσπόζει στην παλιά πόλη και την βλέπεις απ’ όπου κι αν βρίσκεσαι κι όλο το μουσειακό συγκρότημα που περιλαμβάνει τον καθεδρικό, τον τρούλο το καμπαναριό του Giotto και το Μουσείο των έργων του καθεδρικού.
Βαθιά ανάσα και ξεκινάμε ….Σκαλιά πολλά σκαλιά!!!!
Φτάσαμε ξέπνοες στην κορυφή του τρούλου του Μπρουνελέσκι που φέτος γιορτάζει τα 600 αγέρωχα χρόνια του και θαυμάσαμε την Φλωρεντία από τα 91 μέτρα. Αναζητείστε την ιστορία της σύλληψης και της κατασκευής του από τον Μπρουνελέσκι που σαν γνήσιος αναγεννησιακός άνθρωπος υπήρξε χρυσοχόος, αρχιτέκτονας και μηχανικός.
Ο ναός τεράστιος
Κατεβήκαμε τα σκαλιά μέσα στο ναό και βρεθήκαμε στην κρύπτη της Santa Reparata χριστιανής Μάρτυρα στην οποία ήταν αφιερωμένος ο πρώτος ναός. Πάνω σ’αυτόν χτίστηκε η Santa Maria Del Fiore. Στον ίδιο χώρο υπάρχουν απομεινάρια και του ρωμαϊκού ναού που προϋπήρχε στο ίδιο σημείο.
Εδώ υπάρχει μεταξύ άλλων κι ο τάφος του Μπρουνελέσκι που ανακαλύφθηκε μόλις το 1972.
Το Βαπτιστήριο φτιαγμένο από λευκό μάρμαρο Καράρας και μαύρο, τυπικό τουΤοσκανικού Ρομανικού ρυθμού . Το οκταγωνικό του σχήμα έχει συμβολική θεολογική σημασία: 6 οι μέρες της Δημιουργίας, η 7η της ανάπαυσης και η 8η της Αναγέννησης μέσα από το μυστήριο της Βάπτισης .
Οι πόρτες του βρίσκονται εκτεθειμένες στο Μουσείο της κατασκευής και των έργων του Duomo κι απ αυτές οι Βόρειες φτιαγμένες από τον Γκιμπέρτι ονομάστηκαν από τον Μικελάντζελο «πόρτες του Παραδείσου»
Στο μουσείο θα σταθούμε στα 2 πιο δημοφιλή εκθέματα που κοντέψαμε να μην βρούμε γιατί χάνεις μυαλό και κουράγιο (το σύνδρομο της Φλωρεντίας που λέγαμε)
Την Πιετά του Μικελάντζελο που αναστηλώνεται μπροστά στα μάτια μας και την ξύλινη και σπαρακτική Μετανοούσα Μαγδαληνή του Ντονατέλ.
Η περιπλάνησή μας στη Φλωρεντία τελειώνει κάπου εδώ γιατί αύριο μας περιμένει εκδρομή……..
Ούτε που αγγίξαμε στ’αλήθεια το μεγαλείο αυτής της πόλης. Λίγο μόνο τη γνωρίσαμε, όπως και τους ανθρώπους , δεδομένου ότι αγγλικά δεν πολυμιλάνε, ότι πιάναμε εμείς από ιταλικά ( πολύγλωσσες) κι αφήσαμε πίσω πολλά για να δικαιολογήσουμε μια νέα επίσκεψη. Σε κάθε στροφή του δρόμου έβλεπες και κάτι καινούριο που δεν είχες χρόνο να δεις. Κάθε εκκλησία ήταν μουσείο με έργα μαέστρων που ούτε τα ονόματά τους δεν προλάβαμε να αναφέρουμε. Παλάτια, σπίτια, στοές, πλατείες, καλλιτέχνες, πολιτικοί, δούκες, συνωμοσίες, πόλεμοι τα πάντα όλα.!!!
Σάββατο 22/2
Περιήγηση στην Τοσκάνη
Νωρίς νωρίς το Σάββατο πήραμε το τραμ για τον σταθμό βίλλα Κωνστάντζα έξω από την πόλη. Τα τουριστικά πούλμαν δεν μπαίνουν στη Φλωρεντία μέχρι το βράδυ -και πολύ καλά κάνουν- για να δούμε ότι προλάβουμε από μια ακόμα πόλη θησαυρό τη Σιένα κι από την υπόλοιπη Τοσκάνη.
Σε μια ώρα απόσταση , σκαρφαλωμένη σένα λόφο, η Σιένα σε μόνιμο ανταγωνισμό ή πόλεμο με τη Φλωρεντία, μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς κι αυτή και με μια ιστορία που μπλέκεται συνεχώς και ξεδιπλώνεται παράλληλα μ’αυτήν της αντιπάλου της.
Ο θρύλος λέει ότι ιδρύθηκε από τους 2 γιούς του Ρώμου, που διέφυγαν από τη Ρώμη πάνω σ’ένα άσπρο κι ένα μαύρο άλογο (τα χρώματα της Σιένα) για να ξεφύγουν από τον θείο τους Ρωμύλο που είχε σκοτώσει τον πατέρα τους. Πήρε τ’όνομά της από τον μεγαλύτερο αδελφό χωρίς σκοτωμούς αυτή τη φορά. Η λύκαινα που θήλασε τους Ρώμο και Ρωμύλο είναι επίσης έμβλημα της πόλης.
Μ’αυτές τις κουβέντες άρχισε την ιστορία της πόλης της η γλυκύτατη ξεναγός μας για να μας οδηγήσει από τους ανηφορικούς κι απότομους δρόμους στον Καθεδρικό ναό, που είναι κι αυτός γεμάτος αριστουργήματα αλλά έχει και μια πικρή ατελείωτη ιστορία. Όταν θέλησαν να τον μεγαλώσουν και ξεκίνησαν το χτίσιμο της καινούριας πιο μεγάλης πρόσοψης, το 1348, τους σταμάτησε η πανούκλα που αφάνισε την πόλη. Δυο αιώνες μετά οι Φλωρεντίνοι τους νίκησαν κι ανέστειλαν την ανάπτυξή της κι απαγόρευσαν την ανοικοδόμιση της. Έτσι η Σιένα μένει παγωμένη στο χρόνο και σήμερα αναπαλαιωμένη και καλοδιατηρημένη είναι μια «μεσαιωνική» σύγχρονη πόλη.
Στην κεντρική piazza del campo υπέροχη κι ηλιόλουστη δεσπόζει το palazzo publico (δημαρχείο)με τον Torre del Μangia κωδωνοστάσιο 102 μέτρων, το ανάκτορο των Μεδίκων (τι έκπληξη!)με το οικόσημό τους και μια υπέροχη κρήνη η Fonte Gaia, Γαία ασφαλώς.
Σ’ αυτήν την πλατεία κάθε χρόνο στις 2 Ιουλίου και στις 16 Αυγούστου 10 ομάδες από τις 17 γειτονιές-ενορίες της πόλης αγωνίζονται για 90 δευτερόλεπτα όλα κι όλα σε μια ξακουστή ιπποδρομία με έπαθλο το palio ένα λάβαρο με την εικόνα της Παναγίας, συγκεντρώνοντας χιλιάδες επισκέπτες απ’ όλο τον κόσμο.
Εμείς σε μια υπέροχη, ζεστή μέρα βρήκαμε τους κατοίκους της πόλης αραχτούς στην πλατεία και τα γύρω καφέ να απολαμβάνουν τον ήλιο.
Άλλη μια υπόσχεση επιστροφής….
Πίσω στο λεωφορείο κινήσαμε για το Chianti όπου μας περίμενε δοκιμή κρασιών με συνοδεία ορεκτικών και ζυμαρικών. (pasti και antipasti, όχι παίζουμε!)
Το Chianti που έδωσε τ’όνομα στο περίφημο και πασίγνωστο κρασί είναι περιοχή με αμπέλια ανάμεσα στην Φλωρεντία, τη Σιένα και το Αρέτσο κι είναι βέβαια γεμάτο οινοποιεία. Επίσης ιδιαιτέρως τουριστική.
Η εμπειρία εξαιρετική κυρίως γιατί μας δόθηκε η ευκαιρία να κουβεντιάσουμε με τους συνδαιτημόνες μας από πολλές χώρες….ΗΠΑ, Ιαπωνία, Ισπανία, Φινλανδία, Κύπρο, Γαλλία. Ίσως βρήκαμε τη μόνη γαλλίδα που ήθελε να μιλάει αγγλικά. Φαγητό και κρασί καλά…
Μάλλον λόγω του κρασιού έχουμε αρχίσει να αισθανόμαστε ντόπιοι και κάπως έτσι φτάνουνε στον τελευταίο σταθμό του ταξιδιού μας στο San Gimignano
Ονομάζεται Manhattan της Τοσκάνης ( λίγο γελοίο αυτό αν το καλοσκεφτείς) λόγω των 14 πύργων από τους 72 που έχουν απομείνει όρθιοι. Επίσης όμορφο,επίσης μεσαιωνικό, επίσης τουριστικώτατο. Εδώ λοιπόν περιμέναμε σε μια ουρά (αρχίσαμε να συνηθίζουμε) για να φάμε το νοστιμότερο παγωτό του κόσμου. Αφού κόστιζε 4 ευρώ η μπάλλα θα συμφωνήσουμε γιατί αλλιώς πιαστήκαμε κορόιδα.
Πίσω στη Φλωρεντία το βράδυ και μετά από μισή ώρα περπάτημα στο ξενοδοχείο για τον τελευταίο μας ύπνο επί ιταλικού εδάφους.
Κυριακή πρωί μια τελευταία βόλτα για έναν καφέ. Η σκέψη ότι θα δούμε τους δικούς μας κάνει την προοπτική της επιστροφής ευχάριστη. Τρένο για Ρώμη και αργά το βράδυ η πτήση για Αθήνα.
Μόλις προλάβαμε πριν ξεσπάσει η τρέλα του κορωνοϊού.