(ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΠ ΚΑΙ ΤΟ EZE)
Η Αντίμπ, η αρχαία ελληνική Αντίπολις. εξελίχτηκε σε σημαντικό εμπορικό κέντρο της περιοχής λόγω του φυσικού της λιμανιού. Όμως μετά τη διάλυση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η πόλη μπήκε σε μια περίοδο αστάθειας και παρήκμασε. Τον 15ο αιώνα, πέρασε στην Γαλλία, όμως το λιμάνι της βρέθηκε και πάλι στην αφάνεια, μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, όταν ευκατάστατοι Ευρωπαίοι ανακάλυψαν την ομορφιά της και έχτισαν πολυτελείς κατοικίες. Το 1946 κατέφτασε στην πόλη ο Πάμπλο Πικάσο, ο οποίος δημιούργησε εκεί μια σειρά από έργα ζωγραφικής, κεραμικής και διακόσμησης, τα οποία εκτίθενται στο μουσείο που φέρει το όνομά του.
Σήμερα η Αντίμπ είναι μια όμορφη μεσογειακή πόλη, που διατηρεί πολλά στοιχεία από το παρελθόν της, ενώ παράλληλα οι γραφικές πλατείες και τα σοκάκια της σφύζουν από ζωή και θετική ενέργεια.
Στη φωτογραφία βλέπουμε το «Nomade», το μνημειώδες άγαλμα του Καταλανού γλύπτη Jaume Plensa, να αγναντεύει την απεραντοσύνη της θάλασσας από τις επάλξεις του λιμανιού της Αντίμπ. Αποτελείται από μεμονωμένα γράμματα, που από μόνα τους δεν έχουν νόημα. Αποκτούν νόημα μόνο όταν συνδυάζονται με άλλα και τότε εκφράζουν από τις πιο απλές μέχρι τις πιο σπουδαίες έννοιες. Έτσι και στον ανθρώπινο πολιτισμό, ένα άτομο μόνο του έχει περιορισμένες δυνατότητες. Όταν όμως πολλά άτομα ενώνονται σε ομάδες, σε κοινωνίες, τότε μπορούν να δημιουργήσουν σημαντικά επιτεύγματα.
Με το Nomade ο Plensa θέλησε να φτιάξει ένα γλυπτό που θα επικοινωνεί με τους ανθρώπους με πολλούς τρόπους. Καθώς είναι μεγάλων διαστάσεων, οι άνθρωποι μπορούν να το δουν από μακριά, αλλά μπορούν επίσης να μπουν στο εσωτερικό του κι εκείνο να τους «τυλίξει» προστατευτικά, χωρίς να περιορίζει την επαφή τους με τον «εξωτερικό» κόσμο, χάρη στα κενά ανάμεσα στα γράμματα. Ο Jaume Plensa είναι ο ίδιος γλύπτης που κατασκεύασε και το γλυπτό «La Conversation» στη πλατεία Massena της Νίκαιας.
Η ΑΝΤΙΜΠ ΚΑΙ Ο ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
Στην Αντίμπ, σε ένα μικρό σπίτι με θέα στο πέλαγος, έζησε και έγραψε ο Νίκος Καζαντζάκης. Αγάπησε πολύ την πόλη, ίσως γιατί η μεσογειακή ατμόσφαιρα της και οι οχυρώσεις του λιμανιού του θύμιζαν το Ηράκλειο. Οι Γάλλοι τον τίμησαν και έδωσαν το όνομά του στην μικρή πλατεία μπροστά από το σπίτι του. Η μετάφραση της αναρτημένης επιγραφής: «ΕΔΩ Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ (1883-1957) ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ – Η ΑΝΤΙΜΠ ΠΟΥ ΕΠΕΛΕΞΕ ΗΤΑΝ ΕΠΙΣΗΣ ΕΛΛΑΔΑ» Και ολοκληρώνει με τη γνωστή φράση του συγγραφέα: «ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΕΙΜΑΙ ΛΕΦΤΕΡΟΣ»
SOPHIA ANTIPOLIS
Το 1969 σε ένα τεράστιο οροπέδιο βόρεια της Αντίμπ ιδρύθηκε από τον Γάλλο γερουσιαστή Pierre Laffitte το τεχνολογικό πάρκο Sophia Antipolis, ως κέντρο επιστήμης και γνώσης
Το 90% της γης φυτεύτηκε με βλάστηση και σήμερα έχει μετατραπεί σε κέντρο παγκόσμιας τεχνολογικής καινοτομίας, σε βασικούς τομείς όπως η τεχνητή νοημοσύνη, η βιοτεχνολογία και τα αυτόνομα οχήματα. Καθώς βασίζεται στη γόνιμη αλληλεπίδραση μεταξύ διαφορετικών φορέων, φιλοξενεί 2.500 εταιρείες και απασχολεί περισσότερους από 41.300 ανθρώπους.
Γι αυτή την πρωτοποριακή τεχνόπολη επιλέχτηκε το ελληνικής προέλευσης όνομα Sophia Antipolis: Sophia (σοφία) επειδή είναι κέντρο έρευνας, ενώ το όνομα Antipolis αναφέρεται στην Αντίμπ και την ιστορία της, καθώς και στην έννοια της δημιουργικότητας «έξω από την πόλη», στη φύση (αντί της πόλεως).
EZE: ΓΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΑ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΝΟΤΙΑΣ ΓΑΛΛΙΑΣ
Στις «Θαλασσινές Άλπεις», τα βουνά που υψώνονται πάνω από την Κυανή Ακτή, βρίσκονται μερικά από τα πιο όμορφα μεσαιωνικά χωριά της Μεσογείου. Μεταξύ αυτών το Eze, με τα γραφικά πετρόκτιστα σοκάκια και την απίστευτη θέα προς τη χερσόνησο Καπ Φερά. Είναι το χωριό όπου κατέληγε ο Νίτσε μετά τις μεγάλες πεζοπορίες του στη Νίκαια. Προς τιμή του μάλιστα υπάρχει και το μονοπάτι του Νίτσε (Sentier de Nietzsche) που ξεκινάει από τη θάλασσα και φθάνει μέχρι την κορυφή του Eze. Ας αφήσουμε τις φωτογραφίες να μιλήσουν από μόνες τους.
